Τον 19ο αιώνα πίστευαν οι άνθρωποι ότι για να ζήσεις τη ζωή σου έπρεπε να αποδράσεις, να πάψεις να στηρίζεσαι στον εργοδότη σου…να είσαι κύριος του εαυτού σου ώστε να έχεις το ρυθμό σου, για να πετύχεις τη δική σου επιτυχία. Το 1800 στις ΗΠΑ το 20% δούλευε στην υπηρεσία τρίτων, το 1900 το ποσοστό ήταν 50% , το 2000 ήταν 90%. Μαθηματικά το 2100 όλος ο κόσμος θα δουλεύει για 1 το πολύ 2 ανθρώπους…
Οι λίγοι λοιπόν επιλέγουν από τους πολλούς, για να γίνει η σωστή επιλογή από τον εργοδότη εφευρέθηκε η αξιοκρατία, ώστε ο εργοδότης να ψάχνει τον καλύτερο εργαζόμενο… όλοι δλδ μαζεύουμε προσόντα στα πρώτα μας χρόνια ώστε να μας εκμισθώσει κάποιος για την υπόλοιπη ζωή μας. αν το προεκτίνουμε λίγο αυτό θα δούμε ότι ο πλούτος που θα αποκτήσει κάποιος είναι αντίκρισμα του ταλέντου και των χαρακτηριστικών του, σε μια τέτοια κοινωνία οι φτωχοί είναι υποδιέστερου DNA , μειωμένης ανταγωνιστικότητας , άρα σφάλματα της φύσης που πρέπει να αφανιστούν πριν μολύνουν τον υπόλοιπο πληθυσμό!
Προκειμένου να ξεκαθαρίσουμε τον πληθυσμό σε ανώτερο και κατώτερο είδος γεννήθηκε το σύστημα αξιολόγησης. Το αμερόληπτο σύστημα των εξετάσεων που πρωτοεφαρμόστηκε από τον πρόεδρο του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, θα έπρεπε να είναι απαλαγμένο από προκαταλήψεις, σνομπισμό και ρατσισμό. Και ήταν το 1920… που έγινε το άλμα και ξεφύγαμε ως ανθρωπότητα από τους τίτλους ευγενείας και η εισαγωγή φοιτητών στο πανεπιστήμιο έγινε με αντικειμενικά κριτήρια.
Πως γίνεται,όμως, να υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα σε δύο με διαφορετικές ευκαιρίες για γνώση αφού έχουν διαφορετικό εισόδημα? Άρα για να δεχτούμε ένα σύστημα αξιοκρατίας θα πρέπει όλοι οι διαγωνιζόμενοι να έχουν ίδιο εισόδημα. (συμβαίνει κάτι τέτοιο?)
Έτσι είμαστε στον ίδιο κύκλο, του 1920 αφού η εισαγωγή με εξετάσεις μόνο δίκαιη δεν είναι… μόνο τους αξιολύπητους ξεχωρίζει που στη συνέχεια και για μια ζωή θα προσπαθούν να τους επιλέξουν…
Το χειρότερο είναι οι επιλογές μας που αν δεν αποδεχτούμε το σύστημα θα είμαστε τρελοί, ή αν το αποδεχτούμε θα δουλεύουμε σα τρελοί!!!
Good luck
