Nature takes care

Αρχίζω να πιστεύω ότι όλα τα θηλαστικά πορώνονται με το ψευτοσυναίσθημα της ανωτερότητας και της δύναμης. Οπουδήποτε μπορεί να επιβληθεί κανείς, του κάνει καλό στον εγωισμό του και η ρίζα του εγωισμού του ποτίζεται ανάλογα με το πόσο ζωτικό κομμάτι είναι στην ζωή των υπολοίπων. Βέβαια, αυτό αποτελεί-αποτελούσε κατακριτέο γεγονός για όλες τις εποχές. Είναι ένα απο τα γεγονότα που δεν αλλάζουν και εμφανίζονται σε όλες τις φυλές, λαούς και τόπους. Ακόμα και ο χριστιανικός θεός (φαντάζομαι και οι υπόλοιποι) δίδαξε ταπινότητα και απλότητα. Έννοιες πολύ μακρινές από τη φύση των περισσοτέρων.
Γιατί όμως ταυτίζουμε τις επιτυχίες με πρόσωπα και λιγότερο με ομάδες? Το πρόβλημα της εγωιστικής μας συμπεριφοράς ξεκινά πολύ νωρίς, την εποχή που γεννήθηκαν αυθόρμητα τα πρότυπα της παιδικής μας ηλικίας. Οι περισσότεροι θαυμάζουμε πρόσωπα και όχι ομάδες. Γιατί να θέλει ο πιτσιρίκος να παίζει σαν το Μέσι και όχι να είναι βασικός στην ομάδα της μπαρτσελόνα? Εκεί λοιπόν τοποθετούμε τον εαυτό μας ανταγωνιστικά στην κοινωνία. Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να ζούμε ανταγωνιστικά... ανταγωνιζόμαστε τους συμμαθητές μας, ανταγωνιζόμαστε τον τύπο στο διπλανό γραφείο, ανταγωνιζόμαστε τον τύπο στο μπαρ γιατι μπορεί να φύγει με τη γκόμενα που θέλαμε, ανταγωνιζόμαστε ποιος έχει μεγαλύτερο βύσμα κτλ. Φυσικά δεν είμαστε πάντα ανταγωνιστικοί αφού συχνά πυκνά επιδιώκουμε να ακούσουμε τα εγκωμιαστικά σχόλια. Αλλά ακόμα και όταν στρεφόμαστε στην κοινωνία, στρέφουμε το κεφάλι εκεί που θέλουμε, λίγοι ασχολούμαστε με αυτά που λένε οι εχθροί μας αν και ξέρουμε οτι μόνο αυτοί μας λένε την αλήθεια. Μέγα σφάλμα!
Η σκέψη λοιπόν που κυριαρχεί στον αναπτυσσόμενο εγκέφαλό μας είναι παραλογισμένη. Δυστυχώς, οι περισσότεροι μεγαλώνουμε βάζοντας τον εαυτό μας σε αυτό το ιδιόμορφο μετερίζι. Και φυσικά κανείς δε σκέφτεται τις μελλοντικές γενεές. Σαν να μην υπάρχουν και να μην υπάρξουν ποτέ. Και αυτό είναι το κομβικό σημείο που Nature takes care (of them) και τιμωρεί κάθε ύπαρξη που δε σέβεται το μεγαλύτερο δώρο, "τη ζωή". Πως? Tsunami, σεισμοί,καταποτισμοί και οτι άλλο μπορεί να έχετε δει σε κάποια ταινία. Θα πρέπει να αποτελεί παγκόσμια σταθερά οτι τπτ κατασκευασμένο από ανθρώπινο χερι μπορεί να είναι τέλειο....
Κάποτε ήταν οι δεινόσαυροι οι δυνατοί και οι κατακτητές του πλανήτη, οι επόμενοι κατακτητές του πλανήτη πότε θα αφανιστούνε?

http://primaxstudio.com/stuff/scale_of_universe/
πόσο μικροί είμαστε...

από μικρό και από τρελό

Στο τρέχων γεωγραφικό πλάτος-μήκος που περιοδεύω τον τελευταίο καιρό και θα περιοδεύω για αρκετό καιρό από ότι όλα δείχνουν, παρατηρώ αρκετούς μη βίαιους τρελούς. Κάποτε είχα διαβάζει το “μήπως είμαι τρελός” του Μπαλλή Θεόδωρου, εντυπωσιάστηκα τότε από το πόσο κοντά βρισκόμαστε στην τρέλα, πόσο μέσα στη ζωή μας βρίσκεται και πόσο μας επηρεάζει καθημερινά. Συνηθίζουμε να αποκαλούμαι τρελό ή “λολό” καθένα που η συμπεριφορά του είναι εκτός των κοινωνικών στερεότυπων. Γιατί όμως αυτοί οι άνθρωποι τοποθετούν εαυτώ εκτός κοινωνικού συνόλου? Πιστεύω ότι το ευαίσθητο τμήμα είναι αυτοί που δε θέλουν να ακολουθήσουν την κοινωνία γιατί δε τους εκφράζει ή γιατί πάει πολύ αργά ή δε μπορούν εξαιτίας μιας “αναποδιάς” , αυτά είναι πάντα συναρτήσει του χαρακτήρα, του μεγέθους της αναποδιάς και της οικονομικής επιφάνειας του ατόμου. Στην εποχή του καπιταλισμού ο οικονομικός παράγοντας έχει όλο και μεγαλύτερη επίδραση. Με άλλα λόγια ένας πλούσιος τρελός είναι cool με πολλούς κολακοφίλους, ένας φτωχός τρελός είναι ένας μοναχικός ζητιάνος.
Τέλος, εντυπωσιακές είναι οι σκέψεις των φτωχών τρελών, συνήθως περιέχουν μεγάλες δόσεις ειλικρίνειας και συνήθως δε φοβούνται να φωνάξουν ή να μιλήσουν γι`αυτό που όλους τους υπόλοιπους μας κάνει να κοκκινίζουμε. Θυμίζουν δλδ τι είναι η ανθρώπινη πραγματική ύπαρξη και τι σκέφτεται εκτός κοινωνικών φραγμών. Λένε φωναχτά τις σκέψεις τους. Ζουν χωρίς καπιταλιστικά άγχη και φυσικά δεν έχουν τις γνωστές αρρώστιες των λογικών.