Στο τρέχων γεωγραφικό πλάτος-μήκος που περιοδεύω τον τελευταίο καιρό και θα περιοδεύω για αρκετό καιρό από ότι όλα δείχνουν, παρατηρώ αρκετούς μη βίαιους τρελούς. Κάποτε είχα διαβάζει το “μήπως είμαι τρελός” του Μπαλλή Θεόδωρου, εντυπωσιάστηκα τότε από το πόσο κοντά βρισκόμαστε στην τρέλα, πόσο μέσα στη ζωή μας βρίσκεται και πόσο μας επηρεάζει καθημερινά. Συνηθίζουμε να αποκαλούμαι τρελό ή “λολό” καθένα που η συμπεριφορά του είναι εκτός των κοινωνικών στερεότυπων. Γιατί όμως αυτοί οι άνθρωποι τοποθετούν εαυτώ εκτός κοινωνικού συνόλου? Πιστεύω ότι το ευαίσθητο τμήμα είναι αυτοί που δε θέλουν να ακολουθήσουν την κοινωνία γιατί δε τους εκφράζει ή γιατί πάει πολύ αργά ή δε μπορούν εξαιτίας μιας “αναποδιάς” , αυτά είναι πάντα συναρτήσει του χαρακτήρα, του μεγέθους της αναποδιάς και της οικονομικής επιφάνειας του ατόμου. Στην εποχή του καπιταλισμού ο οικονομικός παράγοντας έχει όλο και μεγαλύτερη επίδραση. Με άλλα λόγια ένας πλούσιος τρελός είναι cool με πολλούς κολακοφίλους, ένας φτωχός τρελός είναι ένας μοναχικός ζητιάνος.
Τέλος, εντυπωσιακές είναι οι σκέψεις των φτωχών τρελών, συνήθως περιέχουν μεγάλες δόσεις ειλικρίνειας και συνήθως δε φοβούνται να φωνάξουν ή να μιλήσουν γι`αυτό που όλους τους υπόλοιπους μας κάνει να κοκκινίζουμε. Θυμίζουν δλδ τι είναι η ανθρώπινη πραγματική ύπαρξη και τι σκέφτεται εκτός κοινωνικών φραγμών. Λένε φωναχτά τις σκέψεις τους. Ζουν χωρίς καπιταλιστικά άγχη και φυσικά δεν έχουν τις γνωστές αρρώστιες των λογικών.
